No bo pieniądze to nie wszystko

Cześć i czołem, i kluski z rosołem.

Z kategorii: moim zdaniem - felieton niedokończony.

Przygotowując się do dzisiejszego wpisu, stwierdziłam, że sobie „pofelietonuję”. A tematem mojego felietonu – czy też felietoniku – będą pieniądze.

Dużo mówi się o tym, jak to pieniądze szczęścia nie dają, jak to od pieniędzy serce staje się twarde, czy też, że pieniądze to nie wszystko. Ale jest jeden mały szkopuł. Szczęściu w dzisiejszych czasach  można bardzo dopomóc posiadając małą sumkę czy to złotych, czy dolarów, euro, czy jakiejkolwiek innej, prosperującej waluty. Sumkę – czyli taką jakąś cyfrę od 1 do 9, z kilkoma zerami z boku, przy czym najlepiej tych zer mieć pięć lub więcej. No wiecie przecież, od przybytku głowa nie boli.

Zjedzcie mnie, ale sądzę, że pieniądze odgrywają wielką rolę w życiu człowieka. Nie ma nic za darmo. Jeśli mówią, że coś jest za darmo, zapytajcie się, ile ten prezent was będzie kosztował. Byłam niedawno na rozmowie o pracy (i pamiętać o tym nie chcę, najgorzej spędzone dziesięć godzin w moim życiu, ba, zmarnowane!), gdzie pokrótce wprowadzili mnie w to, „jak przekonać kogoś do kupna beznadziejnych perfum, o beznadziejnym zapachu, wmawiając mu, że zapłaci za koszt produkcji, podczas gdy za x czasu inni będą płacić 300% więcej”. Czyli, krótko mówiąc, kurs jak kogoś szybko i łatwo okłamać, przerobić i jeszcze na tym zarobić (mam traumę). Główny element przekonywania mnie, żebym została w tej pracy? „Zgadnij, ile zarobiłem do tej chwili?”, „wiesz ile można zarobić za dzień?”, „XYZ w ciągu 7 dni pracy uskładała już na prawo jazdy!”. Po czym jedno z najgorszych zagrań – jako że spieszyło mi się na busa na urodziny przyjaciółki – „Co dla ciebie jest ważniejsze – impreza jakiejś koleżanki, czy rozmowa o pracę?”. Ale ten dzień szkoleniowy nauczył mnie jednego. Jak kłamać i się nie przejmować. Na krótką metę, oczywiście (kłamać dalej nie potrafię). PS – pracy nie dostałam, bo kłamca ze mnie marny i odpowiedź na ostatnie pytanie można było zobaczyć w moich oczach. Zresztą, i tak miałam zamiar podziękować.

Anyway, wracając do tematu głównego. Pieniądz, pieniądz, pieniądz. Czymże jest pieniądz? Dla studenta kierunku ekonomicznego to po prostu coś, co pozwoli nam ustanowić cenę danego dobra – miernik wartości. To coś, co jest środkiem wymiany – taki barter, tylko bardziej ogarnięty i nie wzmagający w nas uczucia, że zostaliśmy oszukani. Czy coś. Nie będę wam robić wykładu. Nie o to mi chodzi. Zresztą to wcześniej, to tylko łopatologiczne wytłumaczenie zawiłości, jakimi mnie zalali na moich studiach. Ba! I pewnie nawet coś pokręciłam. Ale przecież każdy wie, że banknoty i monety spełniają tylko funkcje dekoracyjne, prawda? Gówno prawda. Może z ekonomicznego punktu widzenia, gdzie sądzi się, że funkcje pieniędzy mogłaby równie dobrze pełnić mąka. Ale żyjemy w takim świecie, w takim kraju, że plik zielonych/brunatnych/granatowych/niepotrzebne skreślić i tak będzie lepiej przez nas postrzegany, niż worek mąki. Dopiero po głębszym zastanowieniu zaczniemy myśleć nad tym, co za owy plik można kupić – ile mąki! I tu kolejna anegdotka: miałam w swoim życiu taki okres, że przeliczałam pieniądze na to, ile sprzętu fotograficznego można za nie kupić. Chociaż czasem sądzę, że nadal tak mam.

Tyle że przecież w naszej Polszy kochanej nie pójdziemy do sklepu z workiem mąki i nie poprosimy w zamian o kratę browarów. Zresztą pewnie worek mąki by nie wystarczył. Już lepiej zrobić pierogi.

Bo moim zdaniem życie w Polsce jest za drogie. Ceny europejskie, płace afrykańskie. Nic, tylko się pochlastać. Kawa kosztująca w kraju nad Wisłą złotych piętnaście, w kraju nad Tamizą kosztuje funtów trzy. Niby tak samo, a jednak inaczej. Bo w Rzeczypospolitej na godzinę zarabia się średnio 5-6 złotych (słownie: pięć – sześć) na rękę, podczas gdy w Zjednoczonym Królestwie średnio 6 funtów (słownie: sześć). Trzy roboczogodziny kontra pół roboczogodziny za tę samą kawę, ale w różnych krajach. Gdzieś tam po drodze niektórzy zgubili zdrowy rozsądek. Ja wiem – Polska nie Wielka Brytania, nie ma co porównywać. Ale nie oczekujcie od zwykłego obywatela, by nie porównywał. I nie dziwcie się, że emigruje.

 Znaczy, to jest tak – niech sobie ta cała mamona odgrywa rolę jaką chce, ale nie żeby determinowało to mój status socjalny, możliwość wyjścia na miasto ze znajomymi, wynajęcie mieszkania, wyposażenie lodówki. Sam dojazd do pracy kosztuje, a koszta rzadko kiedy się zwracają, a nawet jeśli się zwrócą, to tylko na nie wystarcza. Ceny rosną nieustannie, podatki z roku na rok zmieniane, a dług publiczny jak rósł, tak rośnie, dziura w budżecie jak była, tak jest. A pracy jak nie było, tak nie ma.

Ja na przykład znam wiele osób ciągnących parę etatów naraz. Ludzi starszych ode mnie – w wieku moich rodziców – jak i ludzi w moim wieku. I wciąż ledwo wiążących koniec z końcem, tonących w długach. Ludzi wykształconych, imających się robót niszowych. Ludzi z doświadczeniem, komunikatywnych i młodych duchem, ale niedocenianych ze względu na wiek, ze względu na bycie starym wyjadaczem. Ludzie próbujących przetrwać w najczarniejszych godzinach, z dziećmi w szkole bądź na studiach i komornikiem pod oknem. Ludzi o niczym innym nie mówiących. No, chyba że o pracy, której, jak wspomniałam, nie ma. A raczej jest dla:

a)                 ludzi po wybranych studiach

b)                 studentów zaocznych

c)                  ludzi w wieku 18-25 lat, po studiach, z min. 5-letnim doświadczeniem (sic!)

d)                 ludzi o konkretnym zawodzie, na saksach

e)                 mężczyzn

Nie, z tym „mężczyzn” nie żartuję. I bynajmniej nie jest to oznaka żadnego rodzaju szowinizmu. Wiele razy widziałam idealne ogłoszenia o pracę, z wręcz wymarzoną stawką, na które aplikować nijak nie można było. A czemu? Bo mama urodziła mnie dziewczyną.

Zresztą ludzie z moim (niepełnym) wykształceniem też na razie nie mają czego szukać. Staż w dobrej firmie? Nie, dopóki nie skończysz 3 roku. Nie, nieważne jak bardzo przedsiębiorczą osobą byś był, nie ważne, że mógłbyś robić za ich małego robola, nieważne, że mógłbyś zdobyć doświadczenie. No, chyba że pro bono. Albo jeśli się przeniesiesz na zaoczne. Albo studiujesz za granicą. Albo po angielsku.

Chcesz pieniędzy? Idź na ulotki. Za zimno? Idź do knajpy. Nie ma sanepidu? Zrób! Jak to, kosztuje? To zarób. Jak to, gdzie? No, w pracy. I koło się zamyka. Pozostaje nam ciułać. Pożyczać. Po czym się odkuwać. A wszystko dla czego? Dla pieniędzy.

Dobra, dobra. Pan de Chamfort nam powiedział, że żyć dla pieniędzy nie powinniśmy. To jak nie dla pieniędzy, to żyjmy dla tego, co można za nie kupić. Ktoś mądry (albo naprawdę, albo przypadkiem) kiedy powiedział: „Pieniądze szczęścia nie dają, ale ułatwiają życie”. Ułatwiają, jak cholera. Za pieniądze można kupić wszystko. Wszystko. Tak, szczęście też. Może nie miłość, ale czym jest miłość?

Szczęście łatwo przeliczyć na monety, banknoty. Popatrzcie: co cię uszczęśliwia? Podróże. Co trzeba zrobić, żeby podróżować? Kupić bilet. A tam bilet, jedź autostopem! A Atlantyk wpław przepłynę? To gdzieś bliżej. Jeść też muszę. Grzyby zbieraj. I owoce. Spać? Squatting w modzie. I powoli nielegalny. Couchsurfuj? Internet potrzebny. W komórce nie masz? Rachunki kosztują.

Więcej przykładów nie trzeba. Zresztą, znajdźcie w – dajmy na to – centrum Paryża krzak borówek. Chociaż w zasadzie jakiś czas temu odkryłam, że odwiedzając w weekendy centra handlowe można łatwo zjeść śniadanie, obiad, deser i załapać się na kolację. Ach, te degustacje.

Słowem – pieniądze są potrzebne wszędzie. Nie da się niczego załatwić ładnym uśmiechem (chyba że jest się ładnym, wtedy za uśmiech ci płacą). A jeśli ktoś jeszcze odważy mi się powiedzieć, że przecież pieniądze to nie wszystko? Wyśmieję go. Prosto w twarz. I zapytam, czy zna świat, na którym żyje.

Mam tylko nadzieję, że żaden z moich nauczycieli akademickich nie dokopie się tego wpisu. Za te herezje, które sieję, powinnam już dawno być u nich na dywaniku. Ale to przecież tylko moja prawda. Mój felieton niedokończony. I polemizować mogę. A nóż widelec zdanie mi ewoluuje.