XXIII.

Czuję, jakbym wracała do starego koszmaru.

Tego, który nie był żadnym dziwnym snem, z którego się obudziłam, ale najprawdziwszym zdarzeniem z tych prawdziwych, o którym ciężko mi jest słuchać i równie ciężko rozmawiać.

Tak, naprawdę czuję, jakbym wracała do starego koszmaru. Albo przynajmniej tego, jak się wtedy czułam.

Nie zmieniłabym jednak niczego, nawet posiadając machinę czasu. Nie? Nie… a jednak. Zmieniłabym. Najlepiej zmieniłabym wiele podjętych przeze mnie decyzji, poczynając od tych, kiedy miałam dwanaście lat, może mniej. Ale z drugiej strony dzisiaj nie byłabym tą osobą, którą jestem. Pesymistyczną frajerką ze zniekształconym spojrzeniem na świat versus optymistyczną, egocentryczną idiotką z przyklejonym uśmiechem. Zamkniętym w sobie ekstrawertykiem. Tą, która myśli, że jest gotowa wkroczyć do dorosłego życia, ale boi się zrobić pierwszy krok.

Czy gdybym cofnęła czas, coś by się zmieniło? Czy gdybym podjęła inną, lepszą, mądrzejszą decyzję, byłabym teraz innym człowiekiem? A może byłby to tylko chwilowy wstrząs, pik na wykresie mojego życia, niewiele znaczący, po którym wszystko wróciłoby na tę ścieżkę, na której teraz jestem? A może tak naprawdę był to wybór pomiędzy dwoma złymi rzeczami, podświadomy wybór mniejszego zła nad większym? Nie wiem. Nie wiem i pewnie się nie dowiem. Wiem tylko, że pewne historie będą mnie nawiedzać do końca życia i nic na to nie poradzę.

Żadnego popełnionego przez nas błędu nie da się wymazać. Wpisuje się on w naszą własną historię, odciska, choćby mało widoczne, piętno w naszym życiu, plami naszą biografię… a może i dodaje jej odrobiny koloru? Zabarwia nasze życie nie tylko szczęśliwymi chwilami. Pozwala nam się uczyć, zdobywać doświadczenie. Nikt nie lubi złych chwil, wspomnień, ale często ze złymi doświadczeniami idą w parze te dobre. I vice versa. Nie zawsze, bo zdarza się, że któryś z typów zdarzeń dominuje, pokusić się można o porównanie do genomu. Ale biologia to nie moja działka. Zdarza się, że po szczęśliwym wydarzeniu następuje szczęśliwe. Po dramatycznym – kolejne dramatyczne. Chcielibyśmy temu zapobiec, ale nie od wszystkiego można uciec. Poza tym, skoro chcielibyśmy zapobiec złemu, czemu też nie zapobiec dobremu? Bo człowiek zawsze woli to, co dla niego lepsze. Po co zapobiegać dobremu, skoro dobre jest dla nas dobre. Ale co to jest w ogóle dobro? Przecież każdy definiuje to inaczej. Dla jednych coś, co dla nas może być katastrofą, wydaje się tylko ziarenkiem piasku. Dla drugich to, co jest dla nas nic nie znaczącym gestem, może być najszczęśliwszą chwilą życia. Dla jednych zło jest dobrem dla innych. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Ale przecież nie będę drążyć tutaj filozoficznych teorii. Filozofii nie miałam, etyka już za mną. Może kiedyś do nich wrócę, ale musiałabym mieć więcej miejsca, czasu na ogarnięcie tego tematu. Poza tym teraz i tak wychodzi mi zbyt poważnie, jak na tę godzinę.

Jest późno. Nawiedzają mnie koszmary na jawie. Ale nic z nimi nie robię. Czasem śmieję się im w twarz. Powroty, z którymi daję sobie radę. Walczę, walczę. Postaram się wygrać. Ale chcę zmiany, jednocześnie mając dość. Wszystkiego.

Nie, nie oczekuję, że ktoś zrozumie to, co napisałam. Zbiór poplątanych myśli. Mam tylko nadzieję, że ktoś znajdzie odniesienie choćby do którejś z części. I to mi wystarczy.